9 maanden in mama's buik... 4 maanden in ons leven... Voor altijd in ons hart...

Lieve Emanuelle,
Toen jouw moeder vertelde dat ze zwanger was waren we erg verbaasd en blij! Een broertje of zusje voor Ralph en een nichtje of neefje voor onze meiden! En zo snel na Ralph! Je was zo welkom in onze hechte familie. De verrassing was compleet toen ik (jouw tante) ook in verwachting bleek. Twee kindjes die samen konden opgroeien net als jouw broertje en je nichtje Femke. Samen met je moeder weer zwanger zijn, samen weer alles delen.
Hoe anders kan het zijn toen bleek dat jij erg ziek was. Ik weet nog goed toen je moeder terug kwam van de 20 weken echo. Je bleek een hazelipje te hebben en je hoofdje konden ze niet goed bekijken omdat je zo druk in de buik was. Genoeg reden om verder onderzocht te worden. In eerste instantie vonden je ouders het erg vervelend voor je, dat je zo’n lipje had, helemaal omdat je een meisje was. Al snel relativeerden ze dat, er kon tegenwoordig van alles aan gedaan worden. Maar dat alles verdween in het niet toen ze terug kwamen van de 2e echo. Je oma sms-te mij: “het is helemaal niet goed met Han haar kindje, verschrikkelijk” ...iets in die strekking. Je ome Jan en ik zijn meteen gestopt met werken en naar je ouders toe gegaan. We waren erg ongerust en bang voor het bericht dat we zouden horen. En wat was er veel mis met je! Het leek een verhaal van een ander, alsof dit ons niet kon gebeuren. Maar toch was het zo, ik zie je moeder nog zo op de bank zitten, de tranen over haar wangen. Bang om je te verliezen, bang voor het afscheid, bang voor de keuzes die gemaakt moesten worden.
De dagen en weken erna wisselden hoop, wanhoop, vragen, verdriet zich af. Was er hoop? Ik probeerde die steeds te houden, positief te blijven. Elk berichtje van je ouders haalde ik het positieve er uit. Je oom Jan probeerde realistisch te blijven, en zette me vaak met beide benen op de grond. Ook hij wilde graag het goede zien, maar wees me ook op de feiten.
Ook mijn zwangerschap verliep anders dan de andere. Wat was ik nerveus bij mijn 20 weken echo. Hoe groot de opluchting, maar ook de moeite mijn goede zwangerschap te delen met de familie. Hoe kon ik er van genieten? Mijn pijntjes en moeiten te delen terwijl er zoveel aan de hand was met jou en je ouders? Dat steeg alles te boven!
De dag dat jij geboren zou worden was een zondag. Die dag waren we nog bij jouw ouders op de koffie, en alles wees erop dat jij snel zou komen. Wat een spanning, een bevalling wat op zich niet niks is, maar dan ook nog de periode er na. Was er wel een periode met jou hierna?! Wij gingen naar huis, en hadden ’s- avonds een bijeenkomst met mensen uit onze kerk. Rond de tijd dat jij geboren bent waren wij aan het bidden voor jou, en voor je ouders. Rond de tijd dat wij naar bed gingen werden we gebeld. Jij was geboren, en het leek allemaal erg goed met je! Je mocht bij je moeder op de buik, je ademde zelf, je was op temperatuur, je dronk zelf... allemaal goede berichten! Alles boven verwachting! Wat waren we ontzettend blij! Mochten we je dan toch houden? Mocht je dan toch een plaatsje in het gezin? Zou het echt waar zijn?

De volgende dag wilden we eigenlijk gelijk naar jou en je ouders toe, maar je nichtjes mochten niet bij jou van het ziekenhuis. Onze “oppassers”, je oma en tante Alie, wilden natuurlijk ook...we moesten nog een dagje wachten L.
Toen we jou voor het eerst zagen waren we meteen verliefd. Wat een mooi lief schatje was jij. En je lipje was helemaal niet lelijk of eng maar juist heel schattig! Steeds dat lieve kleine tongetje naar buiten. Mooie donkere haartjes, een mooi donkerroze huidje. En met je oogjes dicht had je van die kleine spleetoogjes. Ik vond je zo echt op je nichtje Caroline lijken, en dus ook op je moeder! (Thuis heb ik er nog een foto bij gepakt, en dat was ook zo!) Eigenlijk was helemaal niet te zien dat je ziek was, geboren om zo mee naar huis te nemen! Zo leek het! Dat gevoel had ik ook écht in het begin. Nog wat dagen blijven ter controle, en dan mee met papa en mama. Ik vond het voor je moeder zo jammer dat ze je niet 24 uur bij zich kon houden, naar huis te moeten gaan met een lege buik. Geen voedingen ’s nachts, geen kindje in het kraambed. Eigenlijk had ik het toen nog meer met haar (en natuurlijk ook je vader) te doen, dan met jou.
Al snel bleek dat je toch wat langer moest blijven dan ik dacht, maar gelukkig konden we elke dag naar je kijken op de webcam. De laptop stond bij ons op de bar in de keuken continu aan, en vooral je nichtjes konden geen genoeg van je krijgen. We zagen je vader en moeder druk bezig met jou. Je kreeg je flesje of sondevoeding, je lag lekker bloot bij je moeder op de borst en je mondje werd steeds schoongemaakt van slijm met een speciaal wattenstaafje. Je lag lekker in één en al roze in je bedje met je lekkere mollige beentjes. En als je je oogjes open deed werd iedereen bij ons thuis geroepen om naar je te kijken op de laptop.
Toen je vochthuishouding op peil was en de juiste dosering medicatie gevonden was mocht je met papa en mama mee naar huis. Je moeder smste ons: “Ze mag mee! We komen er nu aan!”
Wat waren we blij!
Al snel kwam je met je ouders en broertje naar ons huis om naar het WK voetbal te kijken. Wat was het warm toen, je had het niet makkelijk. Je lag in de gang te slapen, daar was het wat koeler. Ik zie je moeder nog staan met het slangetje van jouw sondevoeding in de hand. Het begon te wennen dat jij er was...We durfden voorzichtig weer toekomstplannen te maken. We spraken bijvoorbeeld over toekomstige vakanties. Een stacaravan op een camping in Nederland. Elk stel zou dat doen, leuk voor de kids en jij kon zo ook verantwoord mee.
Nadat je 3 weken thuis was moest je toch weer naar het ziekenhuis. Wat een tegenvaller, maar toch kwam het nog steeds niet in me op dat je dit niet zou overleven. Wel werden de berichten van je ouders steeds minder positief. Toen jij 10 weken oud was werd jouw nichtje Liejanne geboren. Even was ik in een roze wolk maar al snel kwam er een grote zwarte wolk. Een week later kregen we het bericht dat de artsen in het ziekenhuis niks meer voor je konden doen. Ik kon er met m’n verstand niet bij; HOEZO NIKS??? ging er door me heen.. dit kan niet!! Waarom, waarom, waarom jij?!?!
Het was zó oneerlijk, zó niet als het bedoeld was, zó onmenselijk! Ik kon het niet bevatten, waarom toch? Je ademde toch, je lijfje was volmaakt, je gezichtje was volmaakt, je was een levend mensje!

Je hield het langer vol dan verwacht, en soms heel even had ik een sprankje hoop. Zouden ze het toch mis hebben? Maar als ik je zag, zag ik toch wel dat je heel ziek was. Drie dagen voordat je overleed zag ik je voor het laatst. Samen met Andréa, Caroline en Liejanne was ik bij je. Van te voren had ik al bedacht dat ik graag nog een foto van jou en Liejanne wou hebben. Maar ik wist niet hoe je ouders dat zouden vinden. Jij naast je gezonde nichtje. Maar ik was nog niet bij je binnen of je moeder stelde voor om Liejanne naast jou in je bedje te leggen. Kennelijk vond ze dat helemaal niet erg. Gelukkig maar! De foto’s zijn gemaakt, en ik ben er heel blij mee.
Helaas heb jij die dag je oogjes niet meer open gedaan, waarschijnlijk was je toen al in een soort coma. Je voelde ook zo slapjes aan, dat voelde niet goed. Helemaal omdat ik Liejanne daarvoor nog vast had. Het schuldgevoel speelde weer op.. Ik een gezond kindje, jouw ouders niet. Maar wat konden ze daar goed mee om gaan, althans zo leek het wel... Ze konden het zo goed scheiden!!!!

De zondag dat jij overleed werden we ’s ochtends vroeg gebeld. Ome Jan nam op en ik zag aan zijn gezicht al dat het mis was. Wat een enorme schok, we wisten dat het zou gebeuren, maar dat het ook écht zo was is toch heel wat anders. We hebben samen gehuild. Gehuild om jou, om je ouders, om je broertje en om je oma. Hoe hard kan het zijn!
We moesten het ook aan jouw nichtjes vertellen. Wat een opgave! Je wilt je kinderen al het verdriet besparen. Ze beschermen zoals een dier in de natuur dat ook doet. Voor ze vechten, je leven voor ze over hebben. Een oer-instinkt.. zoals jouw ouders dat gevoel ook voor jou hadden!
Andréa begon gelijk te huilen en Caroline stelde direct allerlei “technische” vragen (waar jij nu was bijvoorbeeld, en of ze je nog kon zien). Femke en Liejanne waren natuurlijk nog te klein om er iets van te begrijpen. Zodra we klaar waren zijn we gelijk naar jouw ouders toegegaan.
Wat wilde ik dat graag, je ouders even vasthouden. Maar wat vond ik het moeilijk om jou in je wiegje op de bank te zien. Je zag er zo mooi uit! Een baby-tje dat lag te slapen, alleen voor jouw doen erg rustig. Helemaal niet naar ofzo maar wel zeer confronterend. Wat een raar gevoel om zo je hoofdje te aaien. Het voelde zo écht. Echt zoals een baby-hoofdje hoort te voelen, met zo’n zacht fontanelletje. Dat kon toch niet overleden zijn, dat hoorde toch niet, ging er maar steeds door me heen.
Je ouders waren niet bij je weg te slaan, verdriet maar ook rust wisselden elkaar zich af. Nog even je handje vasthouden (want daar kneep je altijd zo in), nog even je wangetjes kussen (die waren zó zacht) Nog even...
Je nichtje Caroline was ook niet bij je weg te slaan. Ze stopte kleine balletjes met gezichtjes erop in je handjes. Eén met een verdrietig gezichtje want je was er niet meer en één met een blij gezichtje want je was bij de Here God!!! Mijn eerste instinct was zelfs om haar dat te verbieden; dat was toch gevaarlijk, straks stopt ze het in d’r mondje... Andréa vond het erg moeilijk, keek even maar ging daarna toch weer snel naar oma’s huis. En wat was je Ome Jan ook verdrietig. Wat had hij met je vader en moeder te doen!

De dag van de begrafenis was een dag waar ik erg tegenop zag. Om jouw lijfje “weg te doen” was zo iets tegennatuurlijks! Daar lag je in je roze mandje, nog even knuffelen, nog even kussen...
Wat hadden je ouders het goed geregeld, zo mooi en op een fijne intieme manier. Gewoon bij oma in de huiskamer, mooie ballonnen op het kerkhof, een klein clubje mensen...
Maar wat verdrietig was het om je ouders zo verscheurd te zien staan op het kerkhof bij jouw roze mandje. Op een gegeven moment moesten ze erbij weglopen, jou toch achterlaten. Zelfs jouw nichtje Caroline vond dat dat niet zo hoorde. “Nu blijft Emanuelle helemaal alleen!” riep ze toen we jouw lichaampje daar achter moesten laten. Erg verdrietig was ze daarom. Hartverscheurend vond ik dat. Ik probeerde mezelf maar steeds voor te houden dat je het nu veel beter had, dat je nu blij en gelukkig was! Maar wat moeilijk is dat om dat toch voor ogen te houden.

En nu, nu moeten we zonder jou verder. Je ouders hebben het er zo moeilijk mee, ze hielden zo zielsveel van je!!! Wat heeft de Here God jou lieve en zorgzame ouders gegeven! Met zulke ouders was jouw taak hier op aarde een stuk “draagbaarder” voor je. Dat weet ik zeker!
Want een taak had je zeker, en die heb je met veel vechtlust volbracht!
We hopen je snel weer te zien, en dat we je weer zullen zien weet ik zeker.
Wat een geweldige troost! God met ons...

Dag lieve, lieve Emanuelle! Dag schat.
Tot hopelijk snel!

Liefs, tante Jacqueline