Ook een eigen babysite? kijkonzebaby.nl
EMANUELLE

23 MEI 2010

De bevalling

Donderdags zat ik op 39weken. Het kon nu elk moment beginnen. Ik keek er niet echt naar uit, want nu zat je nog lekker veilig in mijn buik en was er nog niks aan de hand, pas bij de geboorte zou de ellende beginnen. Dan zou je het moeilijk gaan krijgen, dan zou je misschien gaan overlijden. Ik moest er niet aan denken..! Het liefst hield ik je voor altijd in mijn buik. Alhoewel ik me lichamelijk natuurlijk ook helemaal niet meer goed voelde (had ontzéttend last van maagzuur en slapeloze nachten), maar dat nam ik dan wel voor lief.
Maar zaterdags begon ik toch wat gerommel in mijn buik te voelen. Harde buiken, weeën?
Het was nog goed te doen, maar het lastige was dat ik wel er voor moest zorgen dat we op tijd in het WKZ in Utrecht zouden zijn. En aangezien het bij Ralph ook plotseling heel snel ging, had de verloskundige gezegd dat we niet te lang moesten wachten. En daarom belden we haar zaterdagavond zo vlak voor het avondeten maar op. Al snel stond Tineke voor de deur en ze constateerde dat ik 1 á 2 cm ontsluiting had. Nog niet veel, maar het was begonnen dus.
Op haar advies toch maar richting het WKZ gegaan, maar ik weet nog wel dat ik niet echt haast maakte. Eenmaal in de auto geen harde buik of wee meer te bekennen. Op naar de tweede verdieping. Daar werden we naar een bevalkamer gebracht. Ik mocht op het bed gaan liggen maar ik had nergens last meer van dus heb samen met Chris op een stoel naar de Champions League gekeken. En ook nu geen wee meer te bekennen. We hadden nog niet gegeten en kregen honger. Maar het restaurant van het ziekenhuis was inmiddels dicht. De verloskundige heeft toen voor ons nog wat broodjes opgescharreld. Daarna heeft ze nog even gekeken of ik ondertussen al wat verder was, maar dat was niet het geval. Logisch, als je geen wee meer gehad hebt! Toen we net besloten hadden om naar huis te gaan, begon ik toch weer wat te voelen. Zul je net zien! Maar een uurtje later bleek wel dat ook dit geen zoden aan de dijk zette. Dus wij toch maar richting huis. “Nou wie weet tot vannacht” zeiden we tegen de zuster.
Dat werd dus de volgende avond. Zondags hadden we de hele dag buiten gezeten. Jan, Jacq en de kids waren op visite. Op de tuinstoel pufte ik zo om de 10 minuten een wee weg, maar echt erger werd het niet. Totdat we ’s avonds aan het eten waren. Ineens werd het serieus. Ik zei dat ik even op de bank ging liggen. Al snel stond Chris ook naast te bank en belde hij opnieuw de verloskundige. Opnieuw stond Tineke kort daarna aan de deur. Nu constateerde ze dat ik 2 á 3 cm ontsluiting had. Ik voelde dat het nu echt begonnen was dus dit keer maakten we wel haast om in Utrecht te komen. Ik zag enorm op tegen de autorit want ik voelde weer precies wat ik mee had gemaakt met Ralph en dat was een verschrikking: met persdrang in een auto. En dit keer moesten we nog verder!
Maar tot mijn grote geluk heb ik tijdens de rit maar een stuk of 2, 3 weeen gehad die prima op te vangen waren! Chris haalde bij aankomst snel een rolstoel op en reed me opnieuw naar de 2e etage Verloskunde. Dit keer ging ik direct op het bed liggen en ik gaf aan dat ik een ruggeprik wou. Ze hadden me bij de controles al verteld dat ze daar in dit ziekenhuis totaal niet moeilijk over doen en dat ze me dat direct zouden geven als ik het aangaf. Toen had ik al besloten dat ik dat zou doen, want –zo vond ik- er stond me na de geboorte nog genoeg ellende te wachten. De zuster zei dat ze het direct zou doorbellen maar gaf ook aan dat de anesthesist het wel druk had en op dat moment met een andere vrouw bezig was. Maar ze zou alvast mijn infuus klaarmaken zodat de anesthesist direct zou kunnen beginnen als ze klaar was. Ook wou ze me een catheter geven, maar ik gaf aan dat het me nog wel lukte om zelf even naar de wc te gaan. De weeën waren flink maar ik had lange pauzes. Soms zat er wel een minuut of 10 tussen. En dan kreeg ik weer een wee van een minuut of 2 lang. Het was zwaar, maar het was te doen! Héél wat beter dan toen bij Ralph toen ik gewoon urenlang non-stop weeën had. Wat een geluk! Ik voelde me goed en sterk en zat tussen de weeën door gewoon met Chris te praten. Wel was ik zó met de bevalling bezig dat het me wel helemaal in beslag nam en ik me niet bezig hield met wat er allemaal wel niet zou kunnen gaan gebeuren. Eén moment heb ik gedacht: ik zal zo vragen of ze toch even willen luisteren of ze haar hartje nog horen. Van te voren hadden we nl afgesproken dat we Emanuelle tijdens de bevalling niet zouden monitoren maar dat ik daar ten alle tijden op terug kon komen.
Maar aan die vraag ben ik niet toe gekomen want direct daarna voelde ik persdrang!
Voor me gevoel al veel te snel. Ik was er nog niet aan toe, was er nog niet klaar voor.
De verloskundige was net 20 min geleden geweest en toen was het zo rond kwart voor elf. Ze had toen tegen me gezegd: nou dit gaat heel goed, ik denk dat dit een hele vlotte bevalling gaat worden. Ik heb dienst tot half 12 en als je nou even op je linkerzij gaat liggen en je even goed concentreert op je weeën, dan denk ik dat ik de geboorte nog ga meemaken! Hè wat een lekker nieuws! Even hoopte ik nog stiekem dat het iétsje langer zou duren, want dan zou je dezelfde geboortedag hebben als je lieve opa Roel die 5 jaar geleden plotseling was overleden, dat was extra bijzonder geweest. Maar aan de andere kant wou ik natuurlijk ook wel zo snel mogelijk van die rotweeën af! Dus was ik gehoorzaam op mijn zij gaan liggen en ja hoor, er volgden meteen hééle flinke weeën! Ik denk een stuk of 2, 3 en toen kwam dus plotseling die persdrang al!
“Piep d’r snel op!” zei ik tegen Chris. Al snel kwam de verloskundige binnen en ja hoor, ik had 10cm ontsluiting dus ik mocht gaan meepersen.
“Nu al?” dacht ik nog! Ik had bij Ralph de ervaring gehad om heel wat van die oerweeën weg te puffen(voor zover mogelijk) ipv meteen al mee te persen. De eerste twee persweeeen heb ik dan ook helemaal niks gedaan. Ik wou het nog even tegenhouden gewoon vanwege het feit dat je hééél goed voelt dat dit echt helemaal niet past, en dat dit dus heel erg pijn gaat doen!! Bij Ralph had ik het zo lang op moeten houden dat ik –toen ik eindelijk op een bed lag- niks liever wou dan keihard mee persen. Ik deed ‘t toen zelfs zonder een wee: eruit moest het en snel! Maar nu moest ik het de verloskundige beloven, dat ik met de volgende wee wel mee zou doen. Oke, daar gingen we dan.......
Nou na 2 persweeen meepersen voelde ik ‘je kopje staan’ zoals ze dat dan noemen(au!!!) en met de 3e wee om 23.03u kwam je eruit. Oh wat een enorm gevoel van opluchting komt er dan over je heen!!! En dan te horen dat je huilt maakte dat gevoel nog 3x zo groot!!!
Je werd op mijn buik gelegd en wat was dat héérlijk!!
Ik bekeek je en vond je zo mooi!!! Daar waar ik zo bang voor was geweest(dat ik misschien zou schrikken van je schisis) speelde geen enkele rol. Echt helemaal niet! Ik vond je mooi, ik vond je volmaakt!! En je ademde! Wat een geluk!! Oh ik voelde me zo blij, zo opgetogen, zo opgelucht! Hier met jou in mijn armen kon ik de hele wereld aan!!
Er was ook helemaal geen paniek bij de verloskundige en arts. Voor me gevoel heb je wel een half uur op mijn buik gelegen voordat de arts je ging onderzoeken.
Ik zie je nog zo liggen op het gekleurde aankleedkussen. Je mooie donkerrose blote lijfje op die witte handdoek. De arts die je van alle kanten bekeek en beluisterde. Ik voelde niet bang en maakte me op dat moment helemaal geen zorgen. Ik was euforisch. En dat werd alleen nog maar meer toen de arts zei dat je twee tienen kreeg! Je deed het beter dan de gemiddelde baby! Fantastisch toch!! En weer mocht je op mijn buik liggen. We hebben daar met z’n drietjes zo van genoten! Papa, jij en ik.
Blij belden we onze familie: ze is geboren en het gaat goed!!En ze heeft zó’n mooi mondje joh!! Niemand had zo’n telefoontje verwacht en iedereen was dolblij.
Ondertussen was het al laat geworden. Ik moest nog worden gehecht(2 kleine scheurtjes maar wat duurde dat hechten lang!!) Het was denk ik rond een uur of 01.00u dat je werd opgenomen op de afdeling. Je mocht naar de Medium Care ipv de Intensive care vd afdeling Neonathologie. Chris liep met jou in je wiegje en de arts naar de afdeling. Ik bleef nog even achter en kwam eindelijk toe aan m’n beschuit met muisjes en m’n appelsap.
Na een dik half uur kwam Chris weer terug op me op te halen. Ik in de rolstoel op weg naar jou. Het was donker op de afdeling. Ja logisch, wat was ook nacht natuurlijk. Direct tegenover de ingang was jouw bedje. Zo’n klein plasticglazen bakje in een geel metalen poot op wielen, dat was je wiegje. En wat lag je daar lekker in te slapen! Je zag er zó lief uit in je lichtrose pakje. Helemaal verliefd was ik op je! En we hoorden van de zuster dat je ook al zelf had gedronken uit de fles! Wat vonden we dat knap van je! Je had 3 dingen die je dat stuk voor stuk heel moeilijk zouden maken(schisis, hartafwijking en down) en tóch flikte je dat even!! Ook dat maakte dat je papa en ik met een heel trots en blij gevoel naar onze kamer gingen. Het was ondertussen een uur of voordat we op bed lagen. Alle twee in een ziekenhuisbed op een heerlijk privekamertje met badkamer en al. Het voelde gewoon als een hotelkamer! Alles was zo goed gegaan, iedereen was zo opgelucht en blij voor ons. We waren echt heel erg gelukkig. Ik weet nog goed dat ik – toen ik eenmaal in bed lag- dacht: oh wat een luxe nu ook: ik kan nu gewoon de rest van de nacht lekker gaan slapen en er zijn nu gewoon mensen die op mijn kind passen. En niet zomaar een oppas, nee een team deskundigen met allerlei apparatuur ter beschikking, dus er wordt nu héél goed op haar gelet. En dat maakte dat ik met een héél blij en gerust maar vooral een diep gelukkig gevoel kon gaan slapen.
Wat er ook zou gaan gebeuren; dit alleen al zou het waard zijn!
Jij, lieve dappere Emanuelle, jij was in ons leven gekomen. Wat een groot geluk!!!