Ook een eigen babysite? kijkonzebaby.nl
EMANUELLE

Hoe jij grote broer was voor je kleine zusje...

Jouw zusje Emanuelle

Lieve Ralph,
Er is iets heel bijzonders gebeurd in ons leven, in jouw leven: je hebt op 23mei 2010 een zusje gekregen. Toen ze geboren werd was je zelf 21maanden oud. Je zusje heeft helaas maar 4 maanden(18wk) geleefd. Toen ze op 26sept. 2010 overleed was jij 2 jaar en 1, 5 maand oud.
Omdat de kans groot is dat jijzelf geen herinneringen meer aan haar zult hebben als je ouder wordt, zullen we ontzettend ons best doen om de herinnering aan je zusje zo levend mogelijk te houden door veel over haar te praten en we hebben ook heel veel foto’s en filmopnames van haar zodat je dat ook allemaal kan bekijken als je wat groter bent. Hier zal ik schrijven hoe jij met je zusje omging.

Ralph, je had, je hebt een heel bijzonder zusje. Toen mama 20 weken in verwachting van haar was liet ze foto’s van je zusje maken, een echo noemen ze dat. Daar zagen de artsen op dat jouw zusje niet op alle gebieden goed was gegroeid: haar bovenlipje en bovenkaak en gehemeltje was niet helemaal goed naar elkaar toegegroeid zodat er nog een spleet zat. Ook in het hoofdje van jou zusje, bij haar hersentjes was het niet goed gegaan: jouw hersentjes bestaan uit 2 delen(de linker- en de rechterhersenhelft), de twee delen van jouw zusje zat achteraan nog aan elkaar vast(een soort hoefijzervorm dus). Verder zaten er in haar hartje 2 gaatjes in het schot tussen de linker- en rechterkamers en boezems en had ze het syndroom van down. Je begrijpt wel dat papa en mama enorm schrokken toen ze dit hoorden. We zijn ook heel erg verdrietig geweest. We hadden jouw ook zo erg een gezond zusje gegund waar je lekker mee zou kunnen spelen! Jullie zouden nog minder dan 2jaar schelen dus dat was zo leuk geweest. Nu moesten we afwachten hoe erg gehandicapt je zusje zou zijn. De artsen konden het niet zeggen: ze zeiden dat als we hééél hééél geluk hadden dat ze dan misschien wel zou kunnen fietsen, maar het zou ook zo kunnen zijn dat ze niet eens zelf zou kunnen ademen.
Terwijl papa en mama heel verdrietig en erg bezorgd waren was jij ons zonnetje in huis en in ons hart. Je maakte ons nóg blijer en gelukkiger dan dat je altijd al deed. En dat is altijd zo gebleven tijdens de zwangerschap, tijdens haar leventje en ook toen we afscheid van jouw zusje moesten nemen. Je trok ons er doorheen!

Toen mama zwanger was snapte je er niet veel van dat er een baby in mama’s buik zat. Toch aaide je mama’s buik vaak en legde je je wangetje op haar buik(dat is jouw manier van kusjes geven). Na 9 maanden werd je zusje geboren in het ziekenhuis. Jij was gewoon thuis met oma en had niks in de gaten. Het was het eerste nachtje dat papa en mama niet bij jou waren. De bevalling was heel goed gegaan en je zusje Emanuelle deed het naar omstandigheden ook heel goed. Samen met oma en oma Alie en tante Iemke en oom Arjen kwam je die eerste ochtend meteen naar het ziekenhuis. Mama hoorde je vanuit haar bed je vrolijke stemmetje al in de gang. Aan je arm hing een grote roze hello kitty-ballon. Het was zo’n feest dat je de kamer binnen rende! Zo gek voor jou ook om te zien dat mama daar in een bed lag!

Helaas mocht je niet naar je zusje toe omdat je nog geen waterpokken had gehad en dan mag dat niet omdat ze bang zijn dat de baby’s dat dan kunnen krijgen.
Mama bleef nog een paar nachten slapen in het ziekenhuis en toen kwam ze weer naar huis toe. Je zusje bleef nog wel in het ziekenhuis.
Na ongeveer een week kregen we een webcam boven het bedje van je zusje. Nu kon je haar thuis op de computer zien. Maar het was moeilijk voor jou om te begrijpen. Je zag een kindje op de computer maar dat zei jou natuurlijk niks.

Na 4 weken mocht je zusje naar huis! Wat een feest was dat! Papa en mama waren zó benieuwd hoe je zou reageren op je zusje!
Toen we thuiskwamen werd jij net wakker. Mama tilde je naar beneden en zei: moet je eens kijken wie daar is...!! Je zusje stond nog in de maxi-cosi op de bank en jij keek samen met mama om het hoekje en zag je zusje. Met grote ogen keek je haar aan, een tijdje en toen ontstond er een glimlach op je gezicht. Zó lief! Je bleef een hele tijd heel geboeid naar haar kijken en toen gingen we samen haar kleine teentjes en handjes bekijken. Je zag haar lekgeprikte hieltjes en zei “au”. En je ging haar een kusje geven. Je vond haar echt lief. Het was zo’n schattig gezicht! Papa heeft het op video opgenomen!

4 weken is je zusje thuis geweest. Je vond het zó leuk! “isjie” noemde je haar. Later veranderde dit iets naar ‘usjie’. Zodra je ’s ochtends beneden kwam ging je het eerst naar de kinderwagen toe en gaf je je zusje een aai over haar wangetje. En ook over de dag heen kwam je vaak even een blik in de wagen werpen(je kon dr als je je uitrekte nét zien) en gaf je haar een aaitje. Of als ze sliep dat deed je je vingertje langs je neus en zei: ssst! En je deed altijd haar snelle hijgende ademhaling na.

Je was trots op je zusje en heel blij met haar. Je hield van haar dat was aan je hele houding te merken. Mama had zich van te voren wel eens afgevraagd hoe het zou moeten als de baby erbij was omdat jij altijd behoorlijk mama’s aandacht opeist. En zeker nu mama eindelijk weer de hele dag bij jou was (en niet grote delen van de dagen in het ziekenhuis) was het natuurlijk helemaal te verwachten dat je het moeilijk zou vinden om mama even ‘af te staan’ aan je zusje. Maar je deed het. En dat terwijl mama heel druk was met je zusje omdat ze sondevoeding kreeg en steeds meer onrustperiodes had waarbij mama met je zusje ging rondlopen en wiegen om haar weer een beetje rustig te krijgen. Tuurlijk vroeg je op zo’n moment wel eens aandacht en gelukkig was oma er dan altijd om jou even over te nemen, maar over het algemeen deed je het zo ontzettend goed! Niks jaloers, helemaal niet. Alsof je het snapte! We waren trots op je!

Na 4 weken ging je zusje weer naar het ziekenhuis. Voor een weekje dachten we maar dat werden er 6. In die 6 weken is er heel veel met je zusje gebeurd: ze is geopereerd aan haar longslagader, heeft toen een week op de IC gelegen maar de artsen kregen je zusje niet beter. Toen het duidelijk was dat dat ook niet meer zou gaan lukken is je zusje nog een weekendje thuis geweest. Samen met mama kwam zusje uit de ambulance(tuta) en dat was natuurlijk heel indrukwekkend! (Nog lang na die tijd heb je vaak ‘tuta usjie’ gezegd als wij vroegen van wie die ambulance was als we er één zagen in een boekje ofzo).
En wat vond jij het leuk dat je zusje er weer was!! En wat fijn ook dat papa en mama er weer de hele dag waren! Je ging net als toen haar weer aaien en als zusje bij mama op schoot zat dan kroop je er ook bij. Dat weekend waren er dag en nacht ook een heleboel andere mensen bij ons in huis om de zorg voor je zusje rond te krijgen. Dit vonden papa en mama zo vervelend dat ze besloten om weer terug naar het ziekenhuis in Utrecht te gaan.

Een week later kon je zusje naar het ziekenhuis in Amersfoort. Ze kreeg daar een prachtig grote kamer met als grote voordeel dat jij haar ook mocht bezoeken!!
En dat deed je heéél graag! Elke ochtend als je wakker werd vroeg je: “usjie?”. En we dan gingen dan vroeg je onderweg nog een paar keer: usjie? om even te checken of we daar nog wel echt heen gingen. Als mama dan zei: ja we gaan naar zusje! dan was je weer even stil.
Wanneer je haar kamertje dan binnenliep dan pakte je altijd als eerste de grote stoel, zette die naast haar bedje en dan klom je er boven op zodat je je arm over het hekje kon doen en dan gaf je haar een aai. Altijd. Zo schattig om te zien! En dan vond je het speelgoed op de gang of de koelkast of de zuster ook weer interessant. Maar steeds kwam je weer even bij je zusje kijken. Eigenlijk net als thuis dus!

We hadden ook een groot bed op haar kamertje staan en daar hadden we zusje ook een keer neergelegd zodat jij haar ook goed kon zien en kon aanraken. Je ging naast je zusje liggen en dat vond je zo interessant! Grote broer was je! Mama legde je zusje ook een keer met haar hoofdje op jouw arm en dat vond je blijkbaar heel leuk want dat was wat je later op jouw manier echt na vertelde. Je wees dan op je arm waar zusje d’r hoofdje had gelegen

Emanuelle heeft 4 weken in Amersfoort gelegen. Het was haar huisje, zo voelde het voor ons en ik denk ook voor jou. Toen overleed ze. Het was toch nog plotseling dus er is geen bewuste laatste keer geweest dat jij bij haar was. Gelukkig niet, dat zouden papa en mama heel zwaar hebben gevonden.
De Here God heeft ’s nachts om kwart over drie jou zusje opgehaald en meegenomen naar haar echte huis: de hemel. Daar heeft ze het heel erg fijn en daar zal jij haar straks ook weer zien! Dan zul je met haar kunnen spelen of praten, wat je ook maar wilt. Daar heeft ze geen kapot mondje, hartje en hersentjes meer, daar is ze helemaal volmaakt! En daar is ze bij haar Vader die ontzettend veel van haar houdt, want Hij heeft haar gemaakt! En dat zal je zusje voelen Ralph, ze zal Zijn liefde en warmte voor haar in heel haar wezentje voelen. Ze is daar zóóó gelukkig!
Toch zijn papa en mama natuurlijk wel heel verdrietig dat ze niet meer bij ons is. En dat heb jij ook gezien en heel goed aangevoeld.
Toen papa en mama je zusje hebben opgehaald uit het ziekenhuis en haar in haar reiswiegje op de bak hadden neergezet werd jij net wakker. Net als toen de eerste keer dat ze thuiskwam. Mama haalde je op en zei tegen je: je zusje is thuis lieverd. In tegenstelling tot die eerste keer verscheen er nu direct een grote glimlach op je gezichtje. En ook toen je haar zag verdween je glimlach niet, nee je aaide haar natuurlijk meteen weer op haar wangetje. Maar toen zag je papa en mama huilen en je keek naar ons want dat had je nog nooit gezien. En dat was natuurlijk ook verwarrend voor je want het was toch fijn dat zusje thuis was?
“Mama huil” zei je. “ja papa en mama huilen omdat zusje weggaat. Zusje gaat naar de Here Jezus, daar boven”. Jij zei toen: “Nee!” wat echt klonk als: nee, dat wil ik niet! Hartverscheurend vonden papa en mama dat.

1 2 volgende