Ook een eigen babysite? kijkonzebaby.nl
EMANUELLE

dagboek

26 september 2013 - 3 jaar geleden...

Hoe kunnen de verschillende aspecten van het leven toch door elkaar lopen: terwijl ik de rose ballonnen met een 1 erop doorprik en de slingers van het plafond trek -beiden nog van Linn Louise’s verjaardag- gaat de bel en wordt er een bloemetje bezorgd. Een bloemetje van een lieve collega die ook weet dat jij vandaag precies 3 jaar geleden stierf. Mn gedachten gaan terug naar toen. Ons hart scheurde dwars doormidden toen we midden in de nacht dat vreselijke telefoontje kregen. Voor ons gevoel toch zo onverwacht... en zo onomkeerbaar. We waren je kwijt...
We hadden echt niet gedacht dat jij die nacht al zou gaan overlijden. Waren we misschien verblind geweest door de hoop en door de liefde? Ik denk het. Want toen je papa en ik gisteren naar een van je laatste filmpjes zaten te kijken schrokken we ervan hoe jij aan het ademen was. Hoe zichtbaar moeilijk je het had. Hoe je aan het strijden was. Hoe je aan het vechten was voor je leven...
Lieverd, wat heb je het moeilijk gehad. Wat heb je gestreden. En wat heb je het lang vol gehouden. Zo dapper... zo dapper. Met dat kleine lijfje van je.
Ik zou je wel uit het computerscherm willen trekken als ik je daar zo zie liggen in je ziekenhuis bedje. Je tegen me aanhouden, knuffelen, wiegen, alles maar doen om het zo fijn mogelijk voor je te maken. Te doen wat ik toen héb gedaan...
Maar het hoeft niet meer. Je bent thuis. De engelen haalden je op...

I can hear the sound
as angels gather ‘round
saying this is where you belong
Welcome home!

There are the days that my heart aches
wishing you where here
but I know where you are
the hurt and the pain disappear
there’s no more tears

Ondanks dat we je ontzéttend missen en weet dat dat nóóit meer over zal gaan, maakt dát me blij. Dat jij niet meer hoeft te lijden. Dat je geen pijn meer hebt en geen benauwd gevoel. Dat je het fijn hebt. Dat de Liefde Zelf voor jou zorgt.
Eigenlijk reden genoeg om de slingers te laten hangen...

We tellen af lieverd... till we meet again!
XXX

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er zijn nu 2 reacties.

12 augustus 2013 -

He lieve lieve schat,
Wat heb ik toch zin om je weer in mn armen te sluiten, om je kleine lieve zachte lijfje tegen me aan te voelen. Ik bekeek de foto’s van 3 jaar geleden en zie mijn eigen droevige gezicht. We hadden net te horen gekregen dat de behandeling zou worden stopgezet, dat we je zouden moeten gaan loslaten. Logisch dat het verdriet van mn gezicht is af te lezen. Hoe kan je zo’n bericht verwerken? Nog steeds schieten de tranen in mn ogen als ik daar aan denk.
Maar dan zie ik ook op foto’s een paar dagen, weken later waar we gewoon vrolijk op staan! Hoe kan het? vraag ik me nu serieus af. Hoe kan het dat we daar gewoon vrolijk kijken, een broodje zitten te eten met kleine Ralphje, alsof er niks aan de hand is. Alsof we niet weten wat ons gezegd is en als een zwaard boven ons hoofd hangt: afscheid nemen van ons liefste bezit!!
Dat is echt een groot raadsel of een groot wonder moet ik denk ik zeggen. Want nu kan ik me daar niks meer bij voorstellen. Nu snap ik niet dat ik nog een hap door mn keel gekregen heb!

Ik kijk naar een foto van jou en mij. Nadat ik jouw lieve lieve gezichtje voor de 100ste keer bekeken heb en in gedachten 1000kusjes op je zachte wangen heb gegeven zie ik ineens op diezelfde foto dat ik mijn hand in het armsgat van je rompertje heb geschoven. En dán voel ik plotseling precies weer het gevoel van toen: het gevoel van intens verlangen om je hééél dicht bij me te hebben.
Ik heb je als ik bij je was weinig in je bedje laten liggen; ik nam je altijd lekker tegen me aan. En als je dan een keertje net lekker rustig lag, dan hield ik me in en liet ik je liggen, maar kroop dan wel zoveel mogelijk tegen je aan om je zo veel mogelijk te voelen, je lieve zachtje jij. Zo dicht mogelijk als kon. Zo vaak mogelijk. Om genoeg te hebben voor de tijd dat je er niet meer zou zijn....

Maar helaas werkt het niet zo. Nadat je was overleden bleek dat voorraadje te zijn verdwenen en miste ik je elke minuut van de dag meer. De behoefte om je te knuffelen werd alleen maar groter. Het was immers ook steeds langer geleden dat ik je in mn armen had gehad!!
Maar met de dag vervaagde ook het gevoel dat ik bij dat knuffelen had. Heel langzaam, maar het gebeurde, of ik het nou wou of niet. Ik kon me steeds minder goed herinneren hoe het voelde om jou vast te houden. Ja tuurlijk wist ik nog wel dat dat heel fijn was, maar het gevoel zelf kon ik me steeds minder voor me halen. Tót op de dag dat je zusje werd geboren. Toen was dat gevoel weer terug!! Precies dat zelfde gevoel wat ik ook voor jou voelde! Echt precies zo!!!’
En nog steed is het als ik Linn Louise vast hou, net alsof ik jou in mijn armen heb. Jullie lijfjes zijn zo hetzelfde!! En andersom is het ook: als ik een foto van jou bekijk dan is het alsof ik naar linn louise zit te kijken!! Haast bizar!
En toch... ze vervangt je niet. Ook niet gevoelsmatig. Het gevoel is zó gelijk, maar toch mis ik jou als ik je zusje voel. En mis ik jouw buikje als ik de hare kus. Ik mis jouw haartjes als ik de hare streel. En mis jouw oogjes als ik in die van haar kijk.
Ik mis jou...
Ontzettend erg...
XXX

Reageer  

5 juni 2013 - 3 jaar

Lieve mop,
Door verschillende redenen denk ik weer heel veel aan je. Een van die redenen is natuurlijk dat je ‘levensdagen’ weer zijn begonnen. Je ‘kalender’ is weer neergezet zodat we per week kunnen lezen en terugblikken naar wat er 3 jaar geleden deze week gebeurde. Ben blij dat ik dat toen gemaakt hebt want ondanks dat ik het in mn hoofd wel weet, het lezen van zo’n verslagje brengt je toch weer even helemaal terug in de tijd. Die bijzondere tijd met jou.
3 jaar was je nu geweest. Ik probeer me voor te stellen hoe je er uit had gezien als peutertje. Hoe was je toestand geweest? Hoe je ontwikkeling? Zou je thuis hebben kunnen wonen of zou je vooral in het ziekenhuis zijn? Ik heb geen idee. En ach, het heeft ook geen zin want ik weet het toch niet.
Wat ik wel zeker weet is dat je het nu goed hebt. En wat ben ik daar dankbaar voor dat ik dát wel zeker mag weten. Wat gun ik dat alle ouders die een kindje zijn verloren. Want dat geeft wel een stukje rust. Weten dat je kind het goed hebt. En dat je ook weet dat je dat op een dag met eigen ogen mag zien!
We blijven daar naar uit kijken lieve schat! Elke dag weer een dichterbij..

Reageer  

22 mei 2013 - Morgen...

Lieve Emanuelle. Morgen je geboortedag. We hebben er weer naar toegeleefd. Samen met Ralph. Je kleine zusje is nog te klein om het te begrijpen maar Ralph neemt haar portie wel voor zijn rekening!
Ralph is helemaal vol van morgen. Dan ben jij ‘jarig’, zo hebben we het maar verteld naar hem toe. ‘Emanuelle wordt dan 3 jaar’ hebben we gezegd. En ach zo is het toch ook? Je leeft immers daar in de hemel voort! “Gaan we er dan naar toe?“ vroeg Ralph meteen. En zei hij: “oh dan hangen er vast slingers op de wolken!” Ben benieuwd of hij morgen nog kijkt of hij ze ziet hangen. Vanavond tipte hij in zijn gebed nog wel even: “enne morgen niet vergeten slingers op te hangen he?” “samen met opa Roel!” voegde hij nog even toe. Ook die vergeet hij niet, ondanks dat hij hem niet gekend heeft. Zo bijzonder is dat! In de klas heeft hij ook verteld dat we naar het pannenkoekenrestaurant gaan vanwege jouw verjaardag en in de supermarkt vond hij een prachtig glitterkaartje die hij wel naar jou in de hemel wou sturen. Vanmiddag hebben we samen de bloemetjes gemaakt voor morgen; legde zijn auto's aan de kant want hij wou graag meehelpen. Zo’n lieverd is het he, je grote broer!

En ik heb vandaag een moeder ontmoet die ook haar dochtertje is verloren. Nog niet zo lang geleden. Oh wat heb ik haar verhaal met pijn in mijn hart en tranen in mijn ogen aangehoord. Zo aangrijpend! En wat kwam het dichtbij. Wat kon ik me alles goed voorstellen en invoelen. Wat kwam ook jij hierdoor weer heel dichtbij. Jij en de tijd in het ziekenhuis. De zorgen, de spanningen, de tegenslagen en de emoties die daarbij horen. Heftig hoor.

Maar morgen denken we aan de mooie dingen, aan jou, aan jouw lieve grote ogen die ons zo liefdevol aankeken. Aan de liefde die we jou mochten geven.

Ik hoop dat het me lukt morgen, beter dan vandaag, want nu kan ik alleen maar huilen-omdat ik je zo mis....

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.

12 mei 2013 - moederdag

Toen ik vanmorgen wakker werd kwam al heel snel Ralph mn kamer op lopen met zn beide handen op zn rug. Na een paar woordjes -wat denk ik op rijm had moeten staan- krijg ik van hem twee cadeautjes: een schilderijtje met hartjes die hij op school heeft gemaakt en een kleurplaat in de vorm van een hart die hij gister nog op de camping gemaakt heeft. Met zn 4tjes bewonderen we de twee mooie hart-cadeautjes. Dan loopt Ralph al weer snel naar beneden en Chris volgt hem samen met Linn Louise.
Wanneer ik ook uit mn bed wil stappen bedenk ik me en ga nog even liggen. Ik pak mn telefoon en open facebook. Ik zie dat er een berichtje voor me is. Het is een berichtje met een foto van een hart, een gebroken hart. Getekend door iemand die ook een kindje moet missen en dit geuit heeft in een tekening. Ik krijg em speciaal voor vandaag van haar opgestuurd. Ik bekijk de foto nog eens en herken het gevoel wat de tekening uitbeeldt en denk aan jou...
Wat een lief gebaar dit! En zó kostbaar, want het brengt jou even bij mij!! Op dat ene momentje voor mezelf ben jij er plotseling bij!!!
En dan realiseer ik me dat ik me dat ik op deze moederdagmorgen 3 harten heb mogen ontvangen...

Toeval? Of gestuurd?
Ik weet het antwoord. Dank U!!!

Reageer  

1 mei 2013 - mei

Het is weer Mei. Zonder dat ik het weet voel ik het. Je flitst steeds door mn hoofd. Flitsen van het ziekenhuis, het wkz. En nu ook weer: elke keer als ik dorst heb moet ik aan je denken; voel ik in een flits wat ik toen voelde; iets wat een combinatie is van opwinding, spanning en verlangen. Waarom ik dat heb als ik dorst heb snap ik nog steeds niet. Nu ik er over nadenk: het is niet als ik dorst heb, het gaat samen met een flits van dorst. Heel apart. Is het misschien een zelfde soort gevoel? Is het daarom?
Ik verlang dan in ieder geval even ontzettend sterk naar jou, naar die tijd met jou. En dan doet steeds meer dingen me aan jou denken: de zon, de bloeiende natuur, de lucht, de snelweg, enz. enz.

En wanneer ik dat een paar dagen heb gehad dan plotseling besef ik het: het is Mei, de maand waarin ons lieve meisje werd geboren. Nu al weer 3 jaar geleden...

Reageer  

vorige 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 volgende